وصيت نامه شهيد عزيز محمّد رضا جوهري

   «وَ لا تَحْسَبَنَّ اْلَذِينَ قُتِلُواْ فِي سَبِيلِ اْللَّهِ اَمْواتَاً بَلْ اَحْياءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرزَقُونَ.»

        كساني‌كه در راه خدا مجاهده مي كنند مرده نپنداريد بلكه آنان زنده‌اند و در نزد خدا روزي                      مي خورند.          (قرآن كريم)

       به نام يكتا معبودي كه جان‌هاي همه مسلمين در دست اوست و هر آن كه خواهد جان بگيرد و هيچ‌كس قادر و تواناي گريز از دست او نيست، به نام خدايي كه همواره يار ماست و تمامي پيروزي هاي ما به خاطر نصر اوست، به نام پروردگاري كه رحمان و رحيم است، وصيت‌نامه‌ي خود را آغازمي كنم.

ابتدا سخني با امت شهيدپرور، عزيزان اكنون شما و ما همگي در معرض امتحان الهي قرار گرفته‌ايم و خداوند هر لحظه ما را امتحان مي كند؛ مبادا از اين امتحان سرافراز بيرون نياييم، بلكه كوشش كنيم كه همواره خدا با ماست. به منافقان از خدا بي خبر اجازه شايعه پراكني ندهيد و به حرف‌هاي آن‌ها توجّه نكنيد كه آن‌ها همواره سعي در تضعيف روحيه‌ي مسلمين دارند، غافل از اين‌كه خدا با ماست و هر لحظه اراده كند نقشه‌هاي شوم اين منافقان را نقش بر آب خواهد كرد.

اي خانواده‌هاي معظم شهدا ما مي رويم تا انتقام خون عزيزان شما را بگيريم و راه كربلا را براي آزادي و خلاصي فرزندان شما فراهم كنيم. شما هم صبر داشته باشيد. اي خانواده‌هاي معظم مفقودين ما مي رويم تا روح عزيزانتان شاد باشد و جسد آن‌ها را به شما باز گردانيم و يا اين‌كه راه آزادي آن‌ها را فراهم كنيم.

سلام بر خانواده‌هاي شهدا، اسرا، مفقودين و جانبازاني كه صبر مي كنند براي خدا تا رزمندگان ما بهتر بتوانند در جبهه‌ها كارزار كنند، اميدوارم خداوند به همه‌ي شما صبر و اجر جزيل عنايت بفرمايد.

دوستان عزيزم: مبادا جبهه‌‌هاي خون و شرف را فراموش كنيد، مبادا در بستر خواب جان دهيد كه آقا اباعبدالله^(ع) در ميدان شرف به شهادت رسيد و اگر از من گناهي سر زده، مرا ببخشيد و حلال كنيد.

و اما سخني با خانواده‌ام دارم: مادر عزيزم همان روزي كه مي خواستم حركت كنم و به جبهه بروم مي توانستي جلو مرا بگيري ولي به حكم وظيفه‌اي كه داشتي مرا با دست خودت به ميدان فرستادي. اي امّت بدانيد كه در طي چند نوبت كه من به جبهه رفتم در هيچ موردي مادرم سر راهم قرار نگـرفت، شما هم ياد بگيريد. مادرم، حال كـه من رفته‌ام و اگر سعادتِ شهادت نصيبم شد مرا حلال كن، از من زياد بدي ديده‌اي، ولي به بزرگواريت مرا ببخش. مبادا طوري عزاداري ] كنيد[ كه دشمنان شاد شوند. هر شب جمعه به قطعه شهدا بيا كه من منتظر قدمت هستم، ولي براي من گريه نكن براي حسين^(ع) گريه كن براي علي اكبر امام حسين^(ع) گريه كن. به حرف‌هاي پوچ و منحرف كننده گوش نده تا خداوند اجر كامل به شما عنايت كند.

از برادرانم تقاضا مي كنم كه ساكت ننشينند و همين‌طور كه تا به حال به جبهه مي رفته‌اند از اين به بعد هم جبهه را رها نكنند. به افراد منحرف تو دهني بزنند تا صدا در گلويشان خفه شود و بر ضد اسلام نتوانند صحبت كنند. همواره مساجد را رها نكنيد در دعاها و نماز جمعه شركت كنيد كه من راهم را در مسجد آموختم. از خواهران عزيزم مي خواهم كه فاطمه گونه حجاب خود را حفظ كنند و زينب گونه پيام خون برادرشان را به گوش غافلان برسانند. گريه و زاري نكنند تا از اجر آن‌ها كم نشود.

از دايي‌هاي عزيزم مي خواهم كه همواره يار و ياور مادرم باشند، او را دلداري دهند و نگذارند حتي ذرّه‌اي ناراحتي ببيند و بچّه‌هاي خود را خوب تربيت كنند و براي اسلام مفيد باشند و اين وظيفه‌ي شماست. از تمامي اقوام و خويشان و دوستان و همسايگان حلال بودي مي طلبم. مرا در قطعه‌ي شهداي استهبان به خاك بسپاريد.

 به اميد پيروزي حق و زيارت كربلا.

                                                                                                  محمّدرضا جوهري 21/10/65