يادنامه‌اي از شهيد عزيز محمّدرضا جوكاردهويي

نام پدر: خيرالله                        محل و تاريخ تولد: عباس‌آباد1344

سن: 34 سال                           تحصيلات: فوق ديپلم

شغل: نيروي انتظامي              وضعيت تأهل: متأهل، دو فرزند          

محل شهادت:جاده‌‌ي سيرجان   نحوه‌ي شهادت: درگيري با اشرار   

تاريخ شهادت: 26/6/1378       محل دفن: رونيز سفلي

 در بهاري دلپذير كه شكوفه‌ها در آغوش باد زيباتر از هميشه  مي‌رقصيدند و هواي روستا با بوي گل و چمن درآميخته بود در خانه‌اي كاهگلي و كوچك، نوزادي چشم گشود كه به احترام ائمه او را «محمّدرضا» ناميدند. در خانواده‌اي مذهبي و ديندار رشد و نمو يافت و خورشيد عشق الهي در دلش تابيدن گرفت. «محمّدرضا» فرزند كوه و صحرا بود كه از همان كودكي از كار عار نداشت؛ از بنّايي و        كاشي كاري گرفته تا به چرا بردن گوسفندان. مادرش مي‌گويد: «محمّدرضا را با خون دل بزرگ كردم و چون عيالوار بوديم آن‌قدر سختي كشيدم تا او بتواند درس بخواند.»

 وي براي ادامه‌ي تحصيل به شهرستان «فسا» رفت و پس از آن وارد دانشكده‌ي افسري شد اما به علت برخي مشكلات آن را رها كرد و به روستا بازگشت. آن‌قدر به امام خميني^(ره) علاقه داشت كه چهره‌اي زيبا از او ترسيم مي‌نمود كه هنوز هم قاب عكس امام در تاقچه‌ي اتاق، يادآور دوران نوجواني اوست. «محمّدرضا» جواني مرتب و منظم بود و بسيار نجيب و باوقار. سعه‌ي صدر، صبر و استقامت و بردباري‌اش در برابر مشكلات، از او انساني ساخته بود كه در آينده بتواند از هستي و زندگي خود در راه آرمانش بگذرد. چنانچه بين دوستان و آشنايانكدورتي ايجاد مي‌شد با گشاده‌رويي بين آنها صلح و صفا برقرار مي‌كرد.  «محمّدرضا» با تشكيل خانواده به زندگي‌اش طراوتي تازه بخشيد و شادي و نشاط را به ارمغان آورد. او براي همسرش ياري مهربان و مددكار بود و براي فرزندانش پدري دلسوز.

عشقي كه در وجودش نهفته بود او را ناگزير كرد كه به جمع پاسداران كميته‌ي انقلاب اسلامي بپيوندد و در راه حراست از دستاوردهاي انقلاب اسلامي تلاش‌ها و ايثارگري‌هاي فراواني از خود به يادگار بگذارد. با ادغام كميته‌ي انقلاب اسلامي با شهرباني و ژاندارمري، «شهيد جوكار» مسؤوليت بخش مبارزه با مواد مخدر نيروي انتظامي شهرستان استهبان را عهده‌دار گشت و در راه مبارزه با سوداگران مرگ سر از پا نمي‌شناخت و هرگاه خانواده به او اعتراضي مي‌كردند مي‌گفت: «شما نگران نباشيد، من وظيفه‌ام را انجام مي‌دهم و سرنوشت هر كسي با خداست.»

«محمّدرضا» بارها گفته بود كه آرزوي شهادت دارد و او كه چنين آرزومند وصال بود، در درگيري با قاچاقچيان، درِ باغ شهادت به رويش گشوده شد و با لبخندي زيبا كه بر لبانش نقش بسته بود به ديدار دوست شتافت.