يادنامه‌اي از شهيد عزيز رضا ابراهيم‌پور

نام پدر: درويش                محل و تاريخ تولد: استهبان 1344

سن: 21 سال                     تحصيلات:  فوق ديپلم

شغل: معلّم                        وضعيت تأهل: مجرّد                  

ارگان اعزام كننده: بسيج     تاريخ اولين اعزام: 19/5/61                 

مسؤوليت: غواص               حضور در جبهه: 382 روز

تاريخ شهادت: 4/10/65      محل دفن: استهبان 13/4/76

چه زود بال هجرت گشودند كبوتران شهر ما؛ آنها كه پرواز را بهانه كردند و عشق را دليل راه؛ و «رضا» كبوتري بود از ديار ما كه غريبانه رفت…

 چون ديده به هستي گشود در گوشش نداي «اللّه اكبر» طنين‌انداز شد و به نشانه‌ي مسلماني، پذيراي عشق. آن بسيجي كوچكسال، بزرگمردي بود خستگي ناپذير؛ كه سختيها را پذيرفت و با آنها زيست. آن هنگام كه قدم به مدرسه نهاد زندگي‌اش جاني تازه يافت. روزهاي زيادي مشتاقانه چشم به استاد دوخت، تا خود استادي شد اهل علم و ادب. به كتابهاي شهيد دستغيب و شهيد مطهري علاقه‌ي زيادي داشت و آنها را مطالعه مي‌كرد.

در به ثمر رساندن انقلاب اسلامي تلاشي چشمگير داشت و در تمام راهپيماييهاي ضد رژيم شركت مي‌نمود. به فرمان حضرت امام گوش فرا مي‌داد و فرامين آن پير فرزانه را سرلوحه‌ي كار خود قرار داده بود. نسبت به پدر و مادرش بسيار مهربان بود، و هرگز صداي خود را بر آنان بلند نكرد. به ورزش كاراته علاقه داشت و هميشه     مي‌گفت: «عقل سالم در بدن سالم است.» از اظهار نظر و قضاوت نادرست، نسبت به ديگران خودداري مي‌كرد. در انتخاب دوست، كمال دقت و توجه را داشت و سعي مي‌كرد دوستان خود را از پايگاه بسيج يا مساجد انتخاب كند. «رضا» به كمك دوستانش كلاسهاي قرآن و آموزش نماز تشكيل داده بود و در راه‌اندازي كتابخانه‌ي مسجد محل (يزديان) سهم بسزايي داشت.

جواني بود غيرتمند و متعصب و چون جنگ عراق عليه ايران آغاز شد، بي‌صبرانه لباس دفاع پوشيد و سر از پا نشناخته، همگام با بسيجيان مخلص، رهسپار جبهه گشت. روزهاي زيادي در جبهه كنار ياران همراه ماند. او زندگي بدون جبهه برايش معنا نداشت و حتي آن را مقدّم‌تر از شغل معلّمي مي‌دانست. پيكر نوراني آن بسيجي مخلص، بارها آماج تير و تركش دشمن قرار گرفت و او با كتمان مجروحيت خود، به همرزمان خود روحيه مي‌بخشيد. خانواده پس از شهادت، از دوستانش شنيدند كه «رضا» چند بار مجروح شده است.

آخرين بار هنگام رفتن، حالتش تماشايي بود؛ به تمام اقوام سركشي كرد و اگر به كسي دسترسي نداشت پيغام مي‌داد. چندين مرتبه تا در خانه رفت و برگشت و خداحافظي كرد، پدر و مادر را سخت در آغوش كشيد و عاشقانه‌ترين نگاهش را هديه به چشمان غرق در اشك آنان نمود. به سمت كربلاي ايران حركت كرد و دل كربلايي‌اش را با آن ديار پيوند زد و به رسم وفا، ده سال پيكر مطهرش روي خاكهاي جبهه، به يادگار ماند تا به ديگران نشان دهد عاشقي با او چه كرد! ؟ .