يادنامه‌اي از شهيد عزيز فرامرز مباركي

نام پدر: رحمت‌الله                 محل و تاريخ تولد: محمّدآباد 1347

سن: 20 سال                      تحصيلات: اول راهنمايي

شغل: سرباز                      وضعيت تاهل: مجرّد

ارگان اعزام كننده: ارتش     تاريخ اولين اعزام: 18/6/66      

حضور در جبهه: 240 روز   تاريخ شهادت: 22/4/67  

محل شهادت: فكّه                 محل دفن: محمّدآباد

عاشقانه زيست و غريبانه رفت؛ او كه هستي را فراتر از مرز وجود مي‌ديد و زندگي را به رنگي ديگر و زيباتر …

«فرامرز» شقايقي ديگر از بوستان سرخ شهادت است كه در روستايي ساده و بي‌آلايش تولد يافت و در دامان پاك و بي‌رياي آن آرام آرام قد كشيد و رشد يافت، از اوان كودكي قدم در راه معرفت گذاشت و روح متعالي خويش را در زلال سبز وضو تطهير داد.

دوران ابتدايي، در كنار بچه‌هاي روستا آغاز كرد و با پاهاي كودكانه و با شادابي و طراوت، هر روز راهي مدرسه شد. او تحصيلات خود را تا سال اول راهنمايي ادامه داد و سپس قدم به عرصه‌ي تلاش نهاد و همدوش پدر براي امرار معاش خانواده زحمت كشيد و دست‌هاي مهربانش خار و خاشاك زمين‌هاي كشاورزي را لمس كرد تا سربلند و آبرومند زندگي كند. مادرش مي‌گويد: «فرامرز آنقدر مهربان بود كه وقتي سن و سال زيادي نداشت؛ اگر اشتباهي مي‌كرد، دستان خود را به دور گردنم مي‌انداخت و مي‌گفت: مرا ببخش، معذرت مي‌خواهم.» او كه از آغاز نوجواني كار كرده بود هرگز فقرا را فراموش نكرد و در كمك به آنها دريغ نداشت؛ او حتي به دوستانش كه از نظر مالي ضعيف تر بودند بسيار علاقه داشت و براي آنها احترام خاصي قايل بود.

هنگامي كه ايران اسلامي، عرصه‌ي نبرد و پيكار بود و لاله‌رخان مكتب ولايت در مقابل تجاوز دشمن در جنگ تحميلي به دفاع برخاستند، فرامرز جواني 18 ساله بود كه خود را براي خدمت سربازي آماده كرد و پس از گذراندن آموزش‌هاي نظامي، راهي جبهه شد و در برابر خونريزي‌هاي ارتش بعث عراق، از شيرين‌ترين سرمايه‌ي هستي گذشت تا راه اسلام و انقلاب هموار شود و هماره باقي بماند…

فرامرز يك سال از سربازي خود را پشت سر نهاده بود كه در سرزمين خونين «فكّه»، چون سرو قامتي آزاده بر زمين افتاد و به خيل شهداي شقايق پيشه‌ي هشت سال دفاع مقدّس پيوست.