يادنامه‌اي از شهيد عزيز اميرمختار سپهردار

نام پدر: حيدر                     محل و تاريخ تولد: استهبان 1304

سن: 61 سال                     تحصيلات: ابتدايي

شغل: مغازه‌دار                  وضعيت تاهل:متأهل، شش فرزند

ارگان اعزام كننده: بسيج     تاريخ اولين اعزام: 3/5/62

مسؤوليت:تداركات گردان    حضور در جبهه: 435 روز

تاريخ‌ومحل شهادت:فكه24/2/65      محل دفن: استهبان

«خدايا تو مي‌داني كه ديگر جاي من در دنيا تنگ شده و دنيا براي من همچون قفسي گشته، ديگر نمي‌توانستم صبر كنم، به همين دليل رو به تو آوردم تا به آرزويم، برسم.»

اين نداي اميري است كه پير جبهه‌هاي ايران بود و از حبيب‌بن مظاهرهاي هشت سال دفاع مقدس. مردي كه با شتاب و بي‌امان خود را به كاروان حسين^(ع) رساند و دل عاشورايي خود را به دشت نينوا سپرد تا اندكي قرار گيرد. رادمردي كه سالياني از عمر پربار خود را در راه خدا، به جهاد و مبارزه گذراند و به شوق شهادت زيست. راضي به رضاي دوست بود و خداوند را در همه حال، ناظر بر اعمال خود مي‌ديد. ولايت محوري «حاج‌امير» و علاقه‌اش نسبت به امام خميني^(ره) زبانزد خاص و عام بود. توجه زيادي به فقرا داشت و به طور مخفيانه كمك‌هاي بسياري به تهيدستان كرد. همسرش مي‌گويد: «او بسيار دل رحيم و باگذشت بود. به فرزندانشان علاقه‌ي زيادي داشت و مرتباً آنها را به اسلام، تقوي و نماز دعوت مي‌كرد.»

در روزهاي پرشور انقلاب اسلامي او نيز چون ديگر حق‌طلبان با مشت‌هاي آهنين و فريادهاي كوبنده‌ي خود، به مصاف بت‌هاي طاغوتيرفت و عليه عناصر خودفروخته‌ي رژيم در تظاهرات و راهپيمايي‌ها شركت كرد و در اين راه دستگير و زنداني نيز شد.

او تا پايان عمر براي تبليغ اسلام از هيچ كوششي دريغ نكرد، حتي زماني هم كه به مكّه مكرّمه مشرّف شد در رساندن فرياد مظلوميت ايران اسلامي به گوش جهانيان ساكت نبود.

عشق و علاقه‌اي مثال زدني نسبت به ائمه‌ي اطهار داشت؛ مخصوصاً به سالار شهيدان و علمدار باوفايش عباس^(ع)، به طوري كه 500 اصله انجير وقف آقا ابوالفضل^(ع) نموده است. او بارها گفته بود: «من شرمنده‌ي امام حسين^(ع) و ابوالفضل^(ع) هستم و بايد كه با تني بي‌سر در مقابل ابي‌عبداللّه^(ع) قرار بگيرم.» همين عشق زايدالوصف، باعث گرديد كه اين پيرمرد در روزهاي جنگ تحميلي روانه‌ي جبهه شود و به ياد كربلا، روزها را با فراق سپري نمايد.

چنان به جبهه و هواي آن جا دل سپرده بود كه دنيا برايش همچون قفسي تنگ و كوچك شده بود. در جبهه بيشتر اوقات به ياد سردار كربلا سقا مي‌شد و به لب‌هاي تشنه آب مي‌رساند. او از درآمد خود به جبهه، كمك‌هاي فراواني كرد و حقوق اندكي را هم كه دريافت مي‌كرد صرف خريد و وسايل لازم براي جبهه مي‌كرد. اين پير جبهه‌هاي خون و حماسه، كه جز به وصال مولايش حسين^(ع) نمي‌انديشيد، در يكي از عمليات‌ها در خرابه‌اي كه امكان حركت و ادامه‌ي مسير از رزمندگان سلب شد، دست‌هاي مهربانش را به هم گره مي‌زد تا عزيزان رزمنده، پاي خود را روي دست و شانه‌ي او بگذارند و به مقصد برسند. بالاخره اين رادمرد كوي عشق كه روزهاي زيادي را به شوق ديدار يار گذرانده بود، در سرزمين لاله‌خيز «فكه» به آن چه كه سال‌ها آرزويش را داشت دست يافت و تا بي‌نهايت پرواز كرد.